Woensdag de 23e is het, na een dag hagel en regen, weer hoog tijd om iets te gaan doen. Tijdens het ontbijt zien we huurfietsen staan die er goed uitzien. We besluiten naar Devi Falls te fietsen en willen op de terugweg stoppen bij de school. Wanneer we op onze mountainbikes richting de watervallen gaan, passeren we ineens het bord van de school. Maarten spot het wel, Edith fietst er glad aan voorbij. Plannen zijn er om gewijzigd te worden en we stappen af om nu alvast een kijkje te nemen. We hebben onze komst niet aangekondigd, maar dat maakt Agni, de directeur, niet uit. We zijn net op tijd voor de 'assembly', waarbij alle kinderen uit een klas in een rij worden gezet en ze een korte bewegingsoefening doen. Daarna gaat iedereen naar zijn klas, heel gedisciplineerd allemaal.
Agni laat ons de lokalen zien, en als hij binnenkomt staan alle kindjes op en zeggen: 'Good morning, Sir'. Hij zegt dan: 'Sit down', waarop de kinderen antwoorden met 'Thank you, Sir'. Kom daar maar eens om op een Nederlandse basisschool...
Éénmaal in het kantoortje van Agni legt hij uit dat de school door het schooljaar heen een behoorlijk verloop in het aantal leerlingen heeft. Sommige ouders kunnen de inspanningen van hun kind toch beter thuis gebruiken, dus wordt het niet meer naar school gestuurd. Omdat de meeste ouders analfabeet zijn, worden de kinderen ook niet gestimuleerd door de ouders om naar school te gaan. Een ander lastig punt is huiswerk: in deze arme gezinnen is geen rust voor het kind om huiswerk te maken, dus doet de school zijn uiterste best om alle kennis mee te geven in de tijd dat het kind op school aanwezig is. Dit legt een behoorlijke druk op het kind, maar Agni legt uit dat het niet anders is.

Een ander probleem, ook in Nepal, zijn één-ouder-gezinnen. Aangezien de meeste mensen arm zijn en dus geen eigen huis of ander bezit hebben is het voor (sorry voor het generaliseren, maar het is wel zo) de mannen erg makkelijk om de boel de boel te laten en hun vrouw en kinderen te verlaten. Hoe de vrouwen het verder regelen zonder inkomen met 3 kinderen moeten ze dan zelf maar uitzoeken. Een trieste situatie dus...
Omdat onze plannen nu toch al omgegooid zijn, besluiten we de Devi Falls voor dit moment te laten voor wat ze zijn en gaan met Agni boodschappen doen. We kopen op de markt een klein autotootje vol met verse groente, voor in totaal nog geen € 36. Stel je voor dat je daar dus 140 kinderen een maaltijd van kunt geven !!

We snijden samen met de kinderen uit klas vier de groente en roeren tot we een ons wegen. Dan delen we de bordjes met verse groente en noodles uit, die in een mum van tijd worden leeggegeten. Een geweldig gezicht !! Tijdens het eten gaat er plots een rumoer door de school: Julia and Brigitte are here !! Dan is het gedaan met de rust. Zeker de oudere kinderen hebben de dames uit Delft al een paar keer gezien, dus ze weten precies wie het zijn. We zijn blij om Julia en Brigitte hier te zien. De vorige, en tevens de eerste keer, dat we ze zagen was dat tijdens een kennismaking bij ons thuis in Rosmalen. Het voelt als een eeuwigheid geleden. Maar nu we hen zien lijkt Nederland ineens ook wat dichterbij... We filmen en fotograferen de welkomst-ceremonie die de kinderen voor de dames hebben georganiseerd, waarna ze van ons allemaal nog een lekkere sappige appel krijgen. Dan drinken we nog wat en bespreken met Agni de festiviteiten voor aanstaande zaterdag, wanneer het vijfjarig bestaan van de stichting op de school wordt gevierd. Het wordt een leuke dag met een vol programma.

Voorbereidingen voor het feest

Vrijdag de 26e staan we om vier uur op (ja ja, wie zei er ook al weer dat een wereldreis geen afzien is?) om met een bootje het meer over te steken naar een stupa die boven op de berg ligt. Helaas zijn de bergen waarvoor deze 'expeditie' wordt gehouden verscholen achter een dik wolkenpak.

Daarna gaan we door naar de school voor de inkopen voor het feest van morgen. We splitsen ons op in groepen en kopen een onvoorstelbare lading groente, rijst, limonade etc. Wij schaffen nog wat extra bordjes aan, want als er nu gekookt wordt door toeristen moeten de kinderen gauw dooreten en hun bordje afwassen voordat de volgende klas kan eten. We doen er ook nog wat extra messen, snijplanken en opscheplepels bij en de school kan er weer even tegen. In een ander klein winkeltje kopen we 200 tandenborstels zodat ieder kind thuis, al is het zonder tandpasta, toch een begin kan maken met goede zorg voor zijn of haar gebit. Ook bestellen we nog twee verjaardagstaarten als verrassing voor Julia en Brigitte, de drijvende krachten achter de stichting. Het is onvoorstelbaar wat je in een land als Nepal met relatief weinig geld kunt doen...

Feest !!

Zaterdag 27 november is het dan zover: het feest voor het 5 jarig bestaan van de Stichting Namaste Nepal !! We vertrekken om 08.30 uur met z'n vijven vanuit ons guesthouse en zijn zo'n twintig minuten later bij de school. We moeten het even stellen zonder het beloofde kopje ochtend-thee en beginnen gelijk met één van de grotere klussen: het opblazen van 350 oranje ballonnen. De kinderen vechten om het hardst om de ballonnen van de blaasploeg te mogen overhandigen aan de ophangploeg, zo erg dat we moeten terugvallen op het 'basis-kinder-organisatie-principe': de rij. Netjes staan ze achter elkaar, en een incidentele voordringer wordt door ons, de leraren en de rest van de rij weer netjes op zijn echte plekje gezet. Een uur en een rubberen mond later hangt het schoolplein vol met lange slingers ballonnen, en het doet gelijk feestelijk aan.

Ondertussen zijn ook de voorbereidingen voor het middagmaal in volle gang. Er zijn moeders gekomen om te helpen, en die zitten op een groot blauw zeil op de grond de groente te snijden. En er is een aardige hoeveelheid ingeslagen... 60 kilo rijst, 40 kilo bloemkool, 25 kilo kleine tomaten, 26 kilo grote tomaten, 10 kilo komkommer, 1 kilo koflook, 1 kilo gember, 2 kilo uien, 20 kilo ertwen, 1 kilo koriander, 20 kilo aardappelen, 15 kilo rettich, 10 kilo wortels, 5 blikken mais, 1 kilo Spaanse pepers, 6 kilo doppinda's en 15 flessen limonadesiroop. Het feest kan beginnen !!

Terwijl de kinderen alvast hun heupen losmaken op de Nepalese muziek knijpen wij er met Marijke even tussenuit om de verjaardagstaarten op te halen. We zijn twintig minuten te vroeg bij de bakkerij, en voor het eerst in de geschiedenis gebeurt het dat een Nepalees zegt: "No, you said twelve o'clock, so it's ready at exactly twelve o'clock...". Huh? Nou, dan wachten we wel. Marijke heeft de gong uit de gang van de school gejoept, zodat we komst van de taarten met veel bombarie kunnen aankondigen, en daar oefenen we vast mee.

De taarten zien er prima uit, en we balanceren in de taxi met de grote platen karton waar de bakker ze opgelegd heeft. Ze zijn lekker bedekt met een dikke laag zoet glazuur en versierd met chocolade. Wanneer we bij de school aankomen maken we gauw een foto en gaan dan achter Marijke's gegong aan het schoolplein op, waar Julia en Brigitte net klaarstaan voor een ceremonie. De taarten vallen in de smaak, maar door de warmte begint het glazuur uit te lopen. Gauw een foto en naar binnen dus, waar we (met dank aan Maarten's wiskundeknobbel) elke taart snel verdelen in 96 stukken. Een snelle telling van de kinderkoppies en de aanwezige ouders leert ons dat dit nog niet genoeg is, dus we snijden elk stukje nog eens in tweeen. Het zijn nu meer hapjes dan stukjes, maar het gaat om de gedachte, toch?

Een bord vol vitaminen...

Voordat we kunnen gaan eten wordt er eerst nog een ceremonie gehouden waarbij Agni, de directeur van de school, iedereen apart benoemt. Hij doet dit in het Nepalees, zodat ook de aanwezige ouders het kunnen volgen. Aafke, een Nederlands meisje dat een aantal jaren geleden een maand les heeft gegeven op de school, is in Nepal op vakantie met haar moeder, dus Agni benoemt hen als 'very important people'. Ook Marijke en wij vallen in deze categorie. Tot slot zijn natuurlijk Julia en Brigitte aan de beurt als 'president' en 'vice-president'. Dan komen alle kinderen naar voren met bloemenkransen, die we allemaal omgehangen krijgen. Ook de ouders komen met bloemen, twee moeders maken bij iedereen een tika op het hoofd. We voelen ons een beetje opgelaten, maar waarderen het wel.

Dan krijgt Maarten van Agni het woord om onze 'Zet Toto op de foto'-actie toe te lichten. We gaan er netjes bij staan en Maarten licht, met Toto in de hand, het een en ander toe. Agni vertaalt het ter plekke. We houden het maar kort, het concept wereldreis heeft om begrijpelijke redenen in Nepal niet echt voet aan de grond gekregen, en we hebben niet de behoefte om meer vragen op te roepen dan te beantwoorden. Daarna is het ein-de-lijk tijd om te eten. De kinderen hebben al die tijd stil moeten staan in de rij, met de zon op hun bol, en worden ongedurig. We stellen ons op in een lange rij, en beginnen te scheppen. Er lijkt geen eind aan de rij kinderen te komen, en als die allemaal geweest zijn komen de ouders nog. Gelukkig is er genoeg, dus iedereen kan zijn buikje rond eten. Sommige kinderen sluiten aan voor een tweede portie, en we geven ze geen ongelijk. Na het eten halen we de taarten uit de koele school, en begint het aansluiten weer. Ook nu is er, door het halveren van de stukjes, genoeg voor iedereen.

Een echte clown en 200 tandenborstels...

Na het eten is het tijd om het feest weer even lekker op te schudden. Terwijl de kinderen weer netjes in de rij staan, is daar opeens een clown: Rico. Dit is Marijke 'in disguise', maar de kinderen zien alleen de clown. Ze krijgt het voor elkaar om alle kinderen erbij te betrekken, en het feit dat ze Nepalees spreekt draagt hieraan natuurlijk alleen maar bij. Ze laat ze springen, dansen, zingen, en legt uit hoe dingen in het Nepalees en het Nederlands worden gezegd. En de kinderen? Ze glunderen...

We maken gebruik van de aandacht die Rico weet te trekken en toveren onze tandenborstels boven water. Agni vertaalt dat alle kinderen hem morgen mee moeten nemen voor een poets-instructie. Marijke heeft er
10 grote tubes tandpasta bijgekocht, zodat er op school altijd een voorraadje is voor kinderen die zich dit thuis niet kunnen veroorloven. Als lokkertje zeggen we dat alle kinderen die morgen naar school komen, nog een verrassing krijgen. Dan delen we de tandenborstels uit (we hebben er net genoeg) en krijgt iedereen nog een dosis vitaminen in de vorm van een mandarijn en een banaan.

Naast de Nepalese muziek moet er natuurlijk ook een Nederlandse muzikale duit in het zakje gedaan worden. En wat leent zich daar nu beter voor dan... de vogeltjesdans !! Maarten neemt een schutkleur aan en weet zich aan deze vertoning te onttrekken, maar Edith helpt Julia en Marijke mee. De kinderen vinden ook dit weer prachtig en doen zo goed mogelijk mee. Daarna volgen nog de Macarena, de Ketchup Song en dan is het 'vrij dansen'. Het is een prachtig gezicht om de onbezorgde gezichtjes om ons heen te zien genieten.

Aan het eind van de middag, als de ballonnen van het plein gehaald en uitgedeeld zijn en alle kinderen weer vertrokken zijn, ligt het plein er verlaten bij. De bananen- en mandarijnenschillen worden ongetwijfeld verorberd door een verdwaalde koe, of morgen worden opgeruimd. Wij vonden het een geslaagd feest en weten zeker dat Julia, Brigitte en vooral de kinderen er ook zo op terugkijken.

Poetsles

De dag na het feest, zondag de 28e, gaan we terug naar de school voor een verantwoord lesje 'hoe poets ik mijn tanden'. Op het feest zijn de borstels uitgedeeld, en is gevraagd of iedereen hem morgen mee wou nemen. Iedereen heeft dit gedaan, op een enkel kind na dat niet bij het feest kon zijn. Een goede score dus.

We splitsen ons op, Marijke neemt ook wat klassen voor haar rekening.
In de lagere klassen, waar nog peutertjes zitten, vertaalt de lerares wat we zeggen. Ook leggen we overal uit dat er tandpasta aanwezig is op school, voor het geval dat thuis niet aanwezig is.

Eerst vertellen we over het melk- en het volwassengebit, en dat je goed voor je tanden moet zorgen. Als ze ziek worden, doen ze pijn, en dat wil je natuurlijk niet. In de lagere klassen zetten we tot grote hilariteit een meisje dat aan het wisselen is, op een van de tafels. Zo kunnen we het verschil goed uitleggen tussen melk- en andere tanden. Gelijk laten andere kinderen die ook aan het wisselen zijn hun gebit zien. Grappig gezicht. Dan beginnen we met het poetsen zelf: alle vlakken komen aan bod. Iedereen doet goed mee, en het is leuk om te doen.

Sjaals, sjaals, sjaals en nog eens sjaals

 
Aan het eind van de maand treffen we Julia en Brigitte, de drijvende krachten achter Stichting Namaste Nepal, in Pokhara. We hebben ze een e-mail gestuurd omdat we graag iets voor de kinderen willen doen als er op de 27 een feest bij de school is. Ons plan was om voor elk kind een lekkere warme wollen sjaal te kopen. We vinden het jammer dat we het geen verrassing kunnen laten, maar dit is iets wat zij ook even moeten weten voor het geval we iets dubbel doen of ze een beter idee hebben.
Gelukkig valt het idee in goede aarde, dus woensdag de 10e staat in het teken van sjalen-jacht. We beginnen bij diverse winkeltjes, waar de prijzen varieren van 120 tot 180 rupee per stuk bij een afname van 175 sjaals. Wanneer we langs een wolwinkeltje lopen krijgen we een ingeving: haal de schakel 'winkeltje' weg en koop direct bij de leverancier, dat moet de prijs toch drukken? We leggen de wolwinkelier uit wat we willen, en hij weet wel iemand. Hij gaat druk aan het bellen en vertelt dat er iemand aankomt die sjaals maakt.

Het vrouwtje dat na een paar minuten verschijnt is niet erg spraakzaam en laat de wolwinkelier het woord voeren. We onderhandelen nog wat, maar lager dan 110 rupee per sjaal krijgen we niet voor elkaar. We lopen met het vrouwtje mee naar haar huis om kleuren en ontwerpen te bekijken. Na wat verduidelijking bestellen we (om een buffertje te hebben) 200 sjaals in verschillende kleuren. We kunnen ook kiezen wat voor plaatje er in gebreid moet worden; er liggen al wat voorbeelden. Als Maarten op een plaatje wijst en vraagt wat het is, vertelt ze 'machine gun'. Nou, dat lijkt ons minder geschikt, evenals de dollartekens die we overal in sjaals terug zien komen. Hebt u ook iets kindvriendelijks? Uiteindelijk kiezen we voor appels en vlinders. We zetten alle gegevens van onze transactie zwart op wit: de hoeveelheid sjaals, welke kleuren, de aanbetaling en wanneer het af moet zijn, en hopen er het beste van.

Wanneer we nog even zitten rond te kijken in het slaapkamertje annex winkeltje valt ons oog op een gebreide trui met capuchon. Maarten past hem aan, en afgezien van de iets te korte mouwen zit 'ie perfect. De voering is van dun fleece, geen gekriebel van de wol dus. Wanneer we vragen wat hij kost, zegt het vrouwtje: '900 rupees'. Huh? Dat is een euro-tientje! Dat kost alleen de rits en het materiaal in Nederland al. We geven aan dat we er wel eentje willen, en de man van het vrouwtje belooft dat ze voor ons een nieuwe maakt, helemaal op maat. We kunnen hem meenemen als we de sjaals komen halen. Klinkt goed!

Tussenstand van het sjaal-verhaal

Op de 10e hebben de bestelling geplaatst voor 200 sjaals voor de kinderen van de school in Pokhara, die op de 20e klaar zou zijn. Ondertussen is het de 18e, dus wij zijn reuze benieuwd naar de stand van zaken.
We proberen de eigenaar van het bedrijfje te bellen op zijn mobiele nummer, maar zonder succes. Wanneer we het vaste nummer proberen, neemt iemand de telefoon op die ons vertelt dat mijnheer Samir Tapa in Pokhara zit. Dat had hij ons verteld, dus we vragen naar mevrouw Tapa. Nee, die zit òòk in Pokhara, zegt hij. Huh? Moet die niet breien dan? Whatever, we bedanken de man voor zijn uitleg en besluiten maar een mailtje te sturen. Maarten dicht keurig een heel verhaal: vraagt naar de stand van zaken, of het allemaal wel op tijd afkomt, hoe het straks verpakt wordt, of hij weet wat het ongeveer gaat wegen etc. We denken niet dat mijnheer Tapa zal reageren, maar dan blijkt Nepal ineens toch vol verrassingen te zitten: de volgende dag hebben we een mailtje terug! En dit is (precies) wat hij zei...inclusief taal- en spelfoutjes. i'm in pokhara this days i'm comming tomorrow we will delevary to your hotel don't worry i'll try to meet you tomorrow evening ,,see you then have a good day,,samir. Niet helemaal wat we bedoelden, maar we zijn toch gerustgesteld.

Sjaals zijn er !

 
Na de e-mail van de sjalenfabrikant waren we gerustgesteld in de afloop van het hele verhaal. Toen de man echter die avond niet op kwam dagen, werd dat al iets minder..... Toen we zijn mobiele nummer belden en dit afgesloten bleek, werd het nog iets minder.... Toen we zijn huisadres belden en iemand aan de andere kant vertelde dat hij nog drie weken in Pokhara zou zijn, werd het nog iets minder..... Toen we naar zijn huis gingen en zijn vrouw tussen een deel van de sjaals aantroffen, werd het weer iets meer. We spraken met haar af dat ze zaterdag de 20e om 10.00 uur alle sjaals zou komen brengen.

Zaterdag de 20e zijn we als brave Nederlanders uit voorzorg om 9.40 in de lobby van ons guesthouse gaan zitten. We willen ze immers niet missen. Om 10.00 uur: geen sjaals. Om 10.15 uur: geen sjaals. Om 10.30 uur: geen sjaals. Om 10.45 uur: geen sjaals. Om 11.00 uur, je raadt het al: geen sjaals. We trekken onze 'stoute en beetje geïrriteerde' schoenen aan en lopen het guesthouse uit, op naar het huis van de sjalenman en -vrouw. En wie lopen we op de oprit van ons guesthouse tegen het lijf? Tadaaa !!

De man en vrouw worden vergezeld van een riksja-rijder met twee grote zakken met daarin onze felbegeerde sjaals. Joepie ! We drinken even een kop koffie met de man en vrouw, rekenen af en nemen afscheid. Dan slepen we de buit mee naar onze kamer. We peuteren de zakken open en halen de bundels sjalen eruit. Ze zijn kleurig, voorzien van appels en vlinders, hebben leuke franjes... we zijn er echt blij mee !! (en de kinderen van de school vast ook, hebben we bedacht) Hoe we dit in een vliegtuigje gaan krijgen met een bagage-limiet van 15 kilo per persoon is ons nog niet helemaal duidelijk, maar we vertrouwen erop dat die brainwave nog wel komt.

Een verrassing !!

Dan zijn we toe aan wat voor ons bijna het klapstuk van ons bezoek aan Pokhara is: de sjaals. We hebben er best wat tijd en geld ingestoken, en nu zijn we zover dat we ze gaan uitdelen. Leuk !! We halen beide zakken leeg op de kamer van Agni, om ervoor te zorgen dat ze lekker door elkaar gehusseld in de zakken zitten. Geen klasje met allemaal wit-oranje dus, maar iedereen iets anders.

We gaan eerst naar de nursery, waar de allerkleinsten zitten. De leraar vertaalt wat wij zeggen: Dat ze zo goed hebben gepoetst, en dat ze daarom nu een verrassing krijgen. We slaan met een groot gebaar op de witte zak, en zeggen dat de verrassing daar in zit. De spanning stijgt. Dan halen we de eerste sjaals uit de zak en wikkelen deze om de nekkies van de kinderen op de eerste rij. Tegen iedereen zeggen we: "And one for you...", in de hoop dat ze daarmee begrijpen dat het voor henzelf is. Sommige kinderen zijn nog zo klein dat ze bijna verdwijnen in de warme omgerolde wol, en je hoort ze giechelen als ze hun hoofdjes boven de sjaal uitwurmen.

Zo gaan we klas voor klas af, terwijl Julia en Brigitte voor ons fotograferen. We genieten er ontzettend van: het is een kleurig gezicht om te zien, al die gestreepte sjaals met een motiefje op het eind. Steeds als we een klas uitlopen, drukt de leraar de kinderen op het hart om dankjewel te zeggen, dus dan horen we in koor: "Thaaaaaank yououououououou.....".
Ook de leraren delen we een sjaal uit, en de kinderen moeten ontzettend lachen als we de sjaal bij de juf over het gezicht wikkelen, net als we bij hen deden. De sjaals die over zijn worden bewaard voor de kindertjes die in het nieuwe schooljaar naar de nursery komen. Een prima besteding van onze centen dus !

Afscheid van Pokhara

Zondagavond gaan we met zijn allen nog even lekker uit eten. Marijke gaat de volgende dag op een meerdaagse trekking, wij gaan terug naar Kathmandu en de Julia en Brigitte blijven in Pokhara om zaken te regelen. Een afscheidsetentje dus. Vanuit Rusland heeft Edith echter een pot kaviaar meegenomen 'voor een speciale gelegenheid'. Hij is lichtelijk over de datum, hoogste tijd dus om op zoek te gaan naar een speciale gelegenheid. Wij roepen het afscheid dus uit tot hèt moment om de kaviaar aan te breken... in de rappigheid wordt het idee van een champagne-ontbijt geboren.
We gaan met Marijke nog snel op zoek naar champagne, maar bij het zien van de prijs wijken we uit naar een ander bruisend watertje met een prijskaartje dat wat beter past. Marijke vindt een mousserende witte wijn, wij doen de jus d'orange erbij terwijl de dames warme broodjes regelen. We spreken om 6.30 af op het dakterras van het guesthouse. Onmenselijk vroeg, maar goed, je wilt wat.

Wanneer we 's morgens vroeg de stoelen uit onze kamer het terras opslepen worden we prettig verrast door het aangezicht van de bergen. Die zijn altijd al mooi, maar nu de zon nèt op is en nog niet zo sterk schijnt lijken ze in brand te staan. Helaas duurt dit schouwspel maar enkele minuten, maar het is de moeite van het vroege opstaan alleen al waard.
Beneden op de weg zien we een jongen lopen met een platte mand. Edith kijkt naar hem, en vervolgens haalt hij de verpakking van zijn mand af. Warme broodjes! Dit moeten de broodjes zijn die door Julia en Brigitte geregeld zijn, wat een luxe dat ze gebracht worden! We knikken heftig naar de jongen, en gebaren dat hij naar boven kan komen. Wanneer hij er is, zet hij de mand neer. De volgende conversatie ontwikkelt zich:
Edith: "Is this the bread that was ordered yesterday evening?"
Jongen: "Yes"
Edith: "Has it been paid for already?"
Jongen: "Yes"
Edith: "OK, thank you."
Edith, nogmaals: "Thank you..."

Maar de jongen gaat niet weg. Marijke loopt ondertussen naar de kamer van de dames, en die komen terug om te zeggen dat ze de broodjes gisteravond al wel besteld hebben, maar nog moeten halen. Huh? Dus dit is niet door jullie besteld? Nee dus. De jongen blijkt een broodverkoper te zijn die bij de eerste bus vanuit Pokhara naar Kathmandu gaat staan in de hoop zijn waren te kunnen slijten aan vroeg vertrekkende passagiers. Hij wordt onverrichterzake naar beneden gestuurd, beetje sneu, maar er staan al ergens broodjes op ons te wachten, en een hele mand erbij is echt te veel.
De bubbelwijn wordt met een plop ontkurkt, en vol goede moed maken we het potje kaviaar open. De geur die eruit komt is sterk genoeg om een volwassen man te vellen, getverderie. Zonde, te lang gewacht op ons speciale moment. Les van vandaag: pluk de dag!

De broodjes en de wijn laten zich goed smaken, en dan is het tijd om afscheid te nemen van Marijke. Wij gaan nog even terug naar bed, genieten nog een uurtje of wat van het prachtige meer en keren dan ook terug naar het guesthouse om een taxi te pakken. Onderweg komen we een jongen tegen die bij een restaurant in de straat van ons guesthouse werkt, en hij zegt dat Julia en Brigitte dachten dat wij al weg waren, en daarom een taxi naar het vliegveld hebben genomen. We stappen dus snel in, en hopen dat we ze nog treffen.

Dag, Pokhara! Tot een volgende keer!
Edith en Maarten